Mijn eerste stappen in de wereld van keramiek werden gezet bij de De Olde Kruyk in het Limburgse Milsbeek, een bedrijf dat gedurende de periode van 1956 tot 1986 eigendom was van mijn vader, Piet Kurstjens. Als jongeling was ik er al te vinden, balancerend tussen schooluren en avonden, vakanties en weekenden gevuld met arbeid. Later, tussen 1976 en 1980, verleende ik er mijn diensten op voltijdse basis. Deze tijdspanne bleek cruciaal te zijn in het opdoen van mijn vaardigheden en het vergaren van expertise, een erfgoed dat ik tot op de dag van vandaag met zorg bewaar. Maar helaas, zoals vaak het geval is, brachten economische malaise en tegenslag een abrupt einde aan mijn betrokkenheid in de keramische wereld.
Mijn pad leidde me vervolgens naar de wegen van de psychologie, het huwelijk, en het ouderschap, om uiteindelijk een vruchtbare carrière te vinden in de wereld van automatisering. Gedurende deze hectische jaren bleef mijn passie voor keramiek sluimeren, slechts af en toe opflakkerend in de vorm van verlangen. Maar pas in 2015, toen de rust van een leeg nest zijn intrede deed, vond ik weer de tijd en ruimte om mijn verloren gewaande draaischijf en oven te herontdekken. Langzaam maar gestaag, naast mijn voltijdse betrekking, hervond ik mijn liefde voor het vormen van klei tot kunst, experimenterend met steengoed en glazuur. Doch, hoezeer ik ook trachtte, mijn creaties bleven gevangen in het stramien van De Olde Kruyk; een patroon dat ik moest doorbreken.
Het was niet eerder dan bij mijn pensionering in 2022 dat ik in aanraking kwam met de betoverende kunst van Kintsugi, een Japans ambacht dat gebroken keramiek herstelt door middel van gouden of zilveren verbindingen. In de diepe wateren van de Japanse esthetiek ontdekte ik een filosofie waarin de schoonheid van breuk en herstel wordt gevierd als een lofzang op de imperfectie en vergankelijkheid van een object. Deze nieuwe wereld fascineerde me dermate dat ik me erin wilde verdiepen. Daarom begaf ik me naar de Kintsugi academie in Mechelen, België, om me te laten onderdompelen in de rijke tradities en technieken van dit eeuwenoude ambacht. "De schoonheid van imperfectie" werd mijn mantra, mijn levensfilosofie en tevens mijn bron van inspiratie voor mijn kunst.
Veel van mijn creaties fungeren als metaforen voor tegenspoed en lijden, maar ze belichamen tevens de kracht van veerkracht en groei. Omlijst door gouden lijnen van leven, representeren ze de verborgen schoonheid die schuilt in het herstelproces, en de verhevenheid van een leven getekend door ervaring en volharding.